Nederlands Tijdschrift voor Natuurkunde

‘Vreemde metamaterialen’, zo worden de cilindertjes – ongeveer zo groot als een vuist – genoemd. Ze hebben elk een motortje en hangen als onderdelen aan elkaar vast in grotere structuren. Het bijzondere is dat deze structuren zich zelfstandig kunnen voortbewegen. Ziedaar de uitvinding van fysici van de Universiteit van Amsterdam.

De structuren kunnen de vorm hebben van een gesloten ketting of rupsband, of van een volle honingraat – in het laatste geval zijn de onderdelen inzeshoekige patronen gerangschikt. In feite zijn de structuren autonome robots, want zonder centrale dan wel externe sturing of controle kunnen ze uit de voeten over oneffen terrein, zonder dat hellingen of hobbels ergens zijn voorgeprogrammeerd. De robotstructuren reageren immers oponeffenheden door deze te ‘voelen’. En daaraan doet elk onderdeel in de structuren mee.

De ‘vreemdheid’ slaat op de abnormale elasticiteit van de metamateriaalstructuren. “Als je ze indrukt, dan vertonen ze een afschuifvervorming, maar als je ze schuift, dan krimpen ze niet maar zetten ze uit”, zegt promovendus Jonas Veenstra, die dit werk deed in het kader van zijn promotieonderzoek.“ De respons is dus anders wanneer je input en output (indrukken en schuiven, red.) omwisselt. Een dergelijke reflex zorgt voor reacties op vervormingen in het terrein die de voortbeweging van de structuren in stand houden.”

Lees het volledige artikel in het juninummer of klik hier.